شرکت مهندسی آریانام

برای دستیابی به پلیمرهای با خواص منحصر بفرد نیاز به آلیاژسازی امری اجتناب ناپذیر است. اگرچه آلیاژ بیشتر پلیمرها امتزاج ناپذیر بوده لیکن اضافه کردن مقادیر کمی از انواع سازگارکننده ها برای کاهش تنش بین سطحی اجزای تشکیل دهنده آلیاژ همواره امری مهم به شمار می آید. از این رو سازگار سازی در مواد الاستومری نسبت به مواد پلاستیکی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این مطالعه به منظور افزایش سازگاری مواد الاستومری غیر قطبی مانند لاستیک اتیلن پروپیلن دی ان مونومر با انواع لاستیک ها و یا رزین های قطبی، از سازگارکننده بر پایه لاستیک EPDM با مونومر وینیل­تری­متوکسی­سیلان استفاده شده است. به منظور تعیین مقدار مونومر پیوند زنی شده بر روی لاستیک EPDM، آزمون درصد ژل و بازده پیوندزنی بر روی نمونه های سنتز شده با مقادیر مختلفی از مونومر (3,5,7 phr) صورت پذیرفت. نتایج نشان داد با افزایش غلظت مونومر، بازده پیوندزنی به بیشترین مقدار خود (22%) رسیده و بعد روند کاهشی پیدا می کند. کاهش این بازدهی در غلظت های بالا حاکی از غلبه واکنش های هموپلیمریزاسیون مونومر VTMS نسبت به کوپلیمریزاسیون بر روی پیکره ی اصلی لاستیک EPDM دارد. همچنین با افزایش مقادیر مونومر، درصد ژل بدست آمده برای نمونه ها کاهش می یابد. بر اساس دلایل ارائه شده، برای مقادیر 5 phrاز مونومر، بیشترین مقدار پیوندزنی با کمترین مقدار درصد ژل بدست آمده است.  این موضوع نشان می دهد، تمایل ترمودینامیکی مونومرهای مورد مصرف در نمونه های با این غلظت برای حمله به باند آلیلی ENB از EPDM برای تشکیل کوپلیمر سازگارکننده بیشتر از بقیه غلظت ها می باشد. لازم به ذکر است مراحل تحقیقاتی دو آزمون مورد بررسی در آزمایشگاه شرکت دانش بنیان آریانام صورت پذیرفته است و برای دسترسی به دیگر آنالیزها در این مطالعه می توان به مقاله زیر مراجعه نمود.

A Modus Operandi Toward Interfacial Enhancement of EPDM/ Polybenzoxazine Blends Using EPDM-g-VTMS Copolymer